ایرانیان باستان به خدایان طبیعت مانند خدایان خورشید و آسمان اعتقاد داشتند و آن ها را دارای قدرت برتر می پنداشتند. ارس ها معبد و ستایشگاهی نمی ساختند، بلکه در بالای کوه ها به عبادت می پرداختند. بسیاری از مردم از تعلیمات زرتشت پیروی می کردند. او پیامبری بود که حدود سال های 628 تا 551 قبل از میلاد زندگی می کرد و به اصلاح ادیان پیش از خود پرداخت. زرتشت در آموزه هایش، دنیا را محل مبارزه میان “خیر” (روشنایی) و “شر” (تاریکی) می دانست. او در موعظه و اندرزهای خود، پیروانش را به رعایت “پندار نیک”، “گفتار نیک” و “کردارنیک” سفارش می کرد و در کتاب مقدسش به نام “اوستا” بر “پرستش اهورا مزدا” (خدای بال دار روشنایی) تاکید بسیار می ورزید. اهورا مزدا به خدای خدایان ایرانیان تبدیل شد و به تدریج پیروان زرتشت عقاید و آیین خود را در سراسر ایران گسترش دادند.
